कविता : ‘प्रदेश’

अविरल नेपाली

रित्ता रित्तै घर सहरका दूर देहात रित्तै ।
बन्दै जाँदा मुलुक सकियो निख्रिएला सिनित्तै ।
साह्रा मान्छे जति सव कतै चीन जापान छिर्दा ।
कस्तो होला मुलुक तिनले देश सम्झी नफिर्दा ।।

छैनन् कोही युवक घरमा वस्तछन् वावुआमा ।
थोत्रो पाटी सरह घरको कोठरीका कुनाामा ।
कीला दाम्ला सहित सव त्यो मक्किएको छ गोठ ।
हो यो कस्तो दिनदिन यहाँ देश छोड्ने अठोट ।।

दिन्नन् सित्यैं डलर अरुले हात हातै गनेर ।
तातो रातो रगत पसिना वग्छ पानी वनेर ।
खेती पाती अनि मुलुकको ठप्प उद्योग साह्रा ।
घट्दै घट्दै किन अव यहाँ भैसके वेसाहारा ।।

यै माटोमा पनि छ सुनको चम्किने दिव्य वाला ।
गछौँ हामी श्रम र पसिना अन्त अन्तै हवाला ।
मिच्छौँ गोडा सहज जसले देशमा लात मार्छ ।
हुन्छौ प्यारो अवसर परे तान्छ झारेर मार्छ ।।

को हौं हामी कुन मुलुकका देशको नाम के हो ।
वेच्छौ आफ्नो श्रम र पसिना वीरको काम के हो ।
आफ्नै माटो वहुत वढिया छैन आफैँ चिनेको ।
विस्र्यौ आफ्नो घर नजिकको आँगनीमा हिडेको ।।

अंग्रेजीले मुलुक भरियो थप्दछाैं कोरियाली ।
नाङगो पाखा सरह किन यो राष्ट्र भाषा छ खाली ।
छोडी आफ्नो अमरपुर यो स्वर्ग संसारलाई ।
मिल्ने यौटा क्षणिक सुखमा छैन हाम्रो भलाई ।।

वीसौ घण्टा कसरत छ रे कम्पनी मै छ वास ।
खाने सुत्ने समय नमिली वन्दछौंरे हतास ।
सस्ता छैनन् रगत पसिना देशमै गल्नुपर्दछ ।
फर्की आऊ घर नजिकमै काम त्यो थाल्नुपर्छ ।।

लेखक रैनादेवि छहरा–६ पश्चिम पाल्पाका हुन् ।